Mutlu..Mutsuz... hep böyle mi gider?

Hayat neden zorlaşır bazen, hele de her şey gayet güzel gidiyor diye mutluyken? Bu mutluluk mudur, bizi bir şeylerin aslında ters gitmesi gerektiği inancına sürükleyen? Neden böyle bir yargıya varırsın ki? Madem mutlusun, düşünme ve tadını çıkar işte! 

Sanıyorum insanlar normalde olduklarından daha fazla mutlu olduklarını hissettikleri anlarda, bu mutluluk onları bir yerde biteceği, böyle sürmeyeceği ya da bıraksalar sürecekse bile "hayat bu, hep mutlu olamaz insan, bunun mutlaka bir karşılığı/mutsuzluğu da olacağı" mantığıyla korkuya kapılırlar. Bu yüzden hep korkarız çok güldüğümüz anlarda, "bir şeyler ters gidecek" diye.
Belki de mutluyken aslında görmezden geldiğimiz gerçekleri kaçabildiğimiz ölçüdedir mutluluğumuz. Ama o gerçeklerden hep kaçılmaz, bir an gelir yüzleşmek gerekir. Derken, ortada hiçbir şey olmadığını düşündüğün bir anda ortalık karışıverir ve içinden çıkılmaz bir hal alıverir. Noldu da böyle oldu, anlayamazsın. Birden sonu hissedersin. Orada bir şeyler bitiverir. Mutlaka yenileri başlayacaktır, ama mutluluklarına rağmen, içinden çıkamadıkların yüzünden bir çeşit "son"dur o mutlu oldukların için. Bir sonraki mutlulukları beklemeye gelir sıra. Ne zaman olacakları bilinmez. Uzun bir iç çekersin. Derin bir iç çekiş gibidir bir sonrakini bekleyişin...